FRYZJERSTWO MĘSKIE TO NIE MODA

Ale od początku. W pierwszych latach po II wojnie światowej fryzjerstwo męskie w Polsce zaczynało się odradzać po zniszczeniach wojennych i przesiedleniach okupacyjnych. Musiało też sobie zacząć radzić w nowej rzeczywistości Hilarego Minca, który za cel postawił sobie walkę z prywaciarzami nazywaną przez niego „Bitwą o handel”. Rzecz jasna nie chodziło tylko o handel, ale o zlikwidowanie wszystkiego co miało prywatną strukturę własności. Dotyczyło to również zakładów fryzjerskich. Starsi barberzy, pamiętający tamte czasy, opowiadali mi nie raz jak trudno było wówczas funkcjonować na rynku. Zakłady były zabierane właścicielom pod byle jakimi pretekstami, dawano tak zwane domiary, czyli kary finansowe, nie pozwalano zamawiać towaru w państwowych hurtowniach kosmetyków i narzędzi, nasyłano kontrole i różnych donosicieli sprawdzających zgodność cennika z wykonywaną usługą i inicjujących działania przeciwko fryzjerom. W almanachu rzemieślniczym z 1949 roku opisano fryzjerów męskich jako hamulcowych rozwoju w branży oraz wsteczników i sugerowano zmieniać te zakłady w damsko-męskie. To wszystko mogło dobić niejednego i niejednego dobiło.

Mimo tego fryzjerstwo męskie trwało. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych w Krakowie odbywały się, jedne z najlepszych w tamtym czasie w Europie, szkolenia z fryzjerstwa męskiego organizowane przez legendę polskiego fryzjerstwa Zbigniewa Marka i pasjonatów ze szkoły lwowskiej. Oni wprowadzili na polski rynek geometryczne strzyżenia i modelowanie sekcjami na szczotkę tunelową. To był przełom.

Jednak lata 1989 do 2014, czyli dwadzieścia pięć lat, trzeba uznać za ciemną kartę w męskim fryzjerstwie, nie tylko w Polsce zresztą. Duże firmy, które pojawiły się wtedy w naszym kraju, interesowały się tylko działem damskim i szybką sprzedażą farb oraz innych kosmetyków. Targi przestały interesować się nami i ogólną tendencją był progres we fryzjerstwie dla kobiet. Dobiciem był rok 1999 i reforma szkolnictwa, która zmieniła edukację zawodową z rozdzielonej na dwa działy w jedno nic nieznaczące fryzjerstwo. To był faktyczny początek końca dla polskiego barberingu. Od tamtego czasu do 2013 roku nie przeprowadzono żadnego konkursu z fryzjerstwem męskim (celowo pomijam główkowe zmagania z fryzurą klasyczną i fantazyjną), nie uczono podstaw zawodu, nie sprzedawano męskich kosmetyków i narzędzi na targach, nie organizowano pokazów, opowiadano różne bajki o goleniu i zawsze mówiono o nas w kategoriach zacofania.

Nie łatwo...