Dział: Strefa Barbera

Gwałtowny wzrost cen energii, paliw, prognoza dwucyfrowej inflacji – to dzisiejsza rzeczywistość. Wzrost kosztów prowadzenia działalności gospodarczej powoduje, że brak podwyżek cen skutkuje znacznie obniżoną zyskownością. Zaniechanie podwyżki cen w obecnych warunkach rynkowych jest więc niczym innym jak przyszłą stratą. Możemy zatem stwierdzić, że bardziej odpowiednim określeniem na zmianę cen w obecnej sytuacji jest aktualizacja czy dostosowanie cen – a nie podwyżka! W artykule prezentuję najważniejsze zagadnienia dotyczące skutecznego sposobu wprowadzania podwyżek cen w celu obrony marży.

Psychodermatologia jest dziedziną łączącą w sobie zarówno aspekty psychologiczne/psychiatryczne, jak i elementy z zakresu medycyny, w tym dermatologii. Konieczność powstania nowej dziedziny wyrosła na podłożu coraz częstszego diagnozowania zaburzeń psychicznych wśród pacjentów dermatologicznych.

Latem tego roku wymyśliliśmy szybki trip do Anglii, żeby zwiedzić jedno z nielicznych muzeów barberskich w Europie. Marvellous Barber Museum, bo o nim mowa, mieści się w malowniczym King’s Lynn we wschodniej Anglii i jest wyjątkowym miejscem. Wymyślone, utworzone i zawiadywane przez jedną z najbardziej ekscentrycznych postaci angielskiego światka barberskiego, czyli samego Richarda Finneya.

O tym co ma wspólnego zawód Barbera z zawodem nauczyciela w domu dziecka, oraz o tym dlaczego warto podążać za marzeniami rozmawiamy z Arielem Mrowińskim – właścicielem barbershopu Ariel Atelier.

Nie każdy dobry barber, który ma fach w ręku, musi ukończyć szkołę fryzjerską. Domyślam się, że takim stwierdzeniem mogę rozpętać teraz burzę, ale taka jest prawda. Można ukończyć dziesiątki kursów i uczyć się fryzjerstwa 3, 5 a nawet 10 lat. Ale to nie jest przepis na sukces. W tym zawodzie liczą się też pasja, chęć rozwoju, gotowość do odkry- wania nowych technik i metod pracy, zrozumienie potrzeb klienta, pokora i umiejętność słuchania. A tego niestety rzadko uczą w szkołach.

Będąc małolatem, a było to mniej więcej w połowie lat 70., lubiłem podglądać zakłady fryzjerskie przez okna wystawowe (robię to zresztą z upodobaniem do dziś!). Pomijam już fakt, że tym, którzy stoją na zewnątrz, zawsze wydaje się, że nikt w środku ich nie widzi, ale to drobiazg, bo dziecku, które gapi się bez żenady na wnętrze zakładu, można wybaczyć więcej.

Wielu fryzjerów nie lubi strzyc dzieci, a dzieci, nie ukrywajmy, często nie przepadają za fryzjerami. Mam wrażenie, że to trochę w myśl zasady „co dajesz, to dostajesz”. Czemu taka jest natura jednych i drugich, że nie pałają do siebie sympatią?